We houden op de Facebookpagina Gemeente Westerlo een coronadagboek uit ons Woonzorgcentrum Parel der Kempen bij. De berichtjes zetten we ook op deze webpagina. De foto's staan enkel op Facebook.
Vrijdag 15 mei
Naamdagen en heiligen. Daar kennen we alles van. Michiel van Oevel op 29 september, Barbara van de brandweer op 4 december, Sinterklaas van Zoel op 6 december, Anna van Tongerlo, Carolus Borromeus van Heultje, de Onze-Lieve-Vrouwekes van Voortkapel en Oosterwijk en Vincentius, Lambertus en Martinus van Westerlo. Met de paplepel zijn ze meegegeven. Zo houden we de kerk in het midden. Hun naamdagen markeren plaatsen en dagen. En kermissen! Te veel om op te noemen. En zo was het dus gisteren de naamdag van de Heilige Corona, de patroonheilige tegen de epidemieën... Al is dat laatste waarschijnlijk een verzinseltje van iemand die zich interessant wou voordoen in de gazet.
Het coronavirus is niet vernoemd naar Sint-Corona. Het kreeg die naam omdat het op een kroon lijkt wanneer je het onder een microscoop bekijkt. Of in het Latijn: een corona.
Bij ons in de buurt vierden we Cor en Ona niet. En we zijn dat ook niet van plan in de toekomst. In deze tijd hebben we eerder oog voor Mamertus, Pancratius, Servatius en Bonifatius. De vier ijsheiligen. Dat ze maar van ons jonge plantjes afblijven! Dan zorgen wij er wel voor dat dat virus van ons broze botten afblijft! Want de ziekenwagen stond hier toch maar weer klaar vandaag voor een van ons. Dat virus is nog altijd niet helemaal weg.
Donderdag 14 mei
We hebben hier tijd om op de details te letten. En om commentaar te geven op wat we zien. Over wat die hier werken aan hebben bijvoorbeeld. Over de nief mode. Over 'Is mijn gat niet te dik in deze rok?' Vrouwenpraat. Maar ook de mannen gluren mee, stillekes.
De laatste tijd valt er veel minder te zien. Ze dragen hier nu al twee maanden allemaal hetzelfde uniform. Zelfs die van den bureau. Voor de properheid is dat. Om langs hun kleren niks van buiten mee naar binnen te brengen.
Geen hakken. Tik Tak door de gang. Gestifte lippen? Verstopt achter een masker. Allemaal een beetje grijzer, een beetje saaier. Maar corona legt toch enkele geheimpjes bloot. Het viel op toen de verpleegster knielde om veters vast te maken. Door haar haar liep een donkere middenstreep. Oeps dat blonde haar is niet naturel. En die rosse. Is dat dan eigenlijk een brunette? Dat wisten we niet. Wenkbrauwen zijn ineens rupskes. Veel dikker dan normaal. Die uniformen, coronacoupes en die mondmaskers. We zijn dat eigenlijk een beetje beu. Allemaal naar de kapper volgende week! Hup! Kleuren, knippen, epileren.
We zijn benieuwd. Doe maar eens zot. Eens totaal iets anders. Wij zullen wel zeggen wat we ervan vinden.
Woensdag 13 mei
Het lijkt erop dat onze gps zijn juiste satellietverbindingen teruggevonden heeft. Hij stuurt ons niet meer langs diepe dalen en hoge toppen. Het voelt stilaan weer aan als de juiste richting!
Heel voorzichtig volgen we die mooi uitgestippelde route. Zeker nu we weten dat alle bewoners van de tweede verdieping ook negatief getest hebben. Ze hebben het virus dus niet. Ze mogen hun kamer uit. Ze kunnen opnieuw in elkaars gezelschap zijn, al is het op gepaste afstand. Als de temperaturen buiten wat mee willen, zwaaien ze binnenkort vanop het terras.
Op dit moment kunnen we opnieuw hopen dat het huis weer coronavrij is. Ook op de corona-afdeling in het oude gebouw lijken de parameters onder controle. De meeste bewoners daar stellen het echt wel goed. Enkelen hebben het een beetje moeilijk. Het virus heeft mentaal echt pijn gedaan. Alsof ziek zijn nog niet erg genoeg is.
Het blijft een hindernissenkoers waarbij we in geen enkele val mogen trappen. Iets voor Super Mario en zijn vrienden Luigi, Yoshi, Peach en Toad. Of voor ons, volgens de anonieme kunstenaar Banksy. We gaan het spel helemaal uitspelen en alle obstakels overwinnen. Neem ons mee naar het volgende level.
We zijn ook gestart met het uitwerken van plannen voor contactmomenten. Voorzichtig nog. Als alles goed blijft gaan, willen we daar zo snel mogelijk mee starten. 18 mei is nog niet haalbaar, gezien de laatste weken. We laten het je weten de volgende dagen. Voorlopig achter plexi of aan het raam. Het is weer een klein beginnetje. Maar we kijken er allemaal zo naar uit!
Dinsdag 12 mei
Dag op dag 200 jaar geleden werd Florence Nightingale geboren. De vrouw die ons onze handen leerde wassen. De moeder van de verpleegkunde. De reden waarom het vandaag de dag van de zorg is.
Hygiëne. Ontsmetten. Het belang van properheid. Ze heeft ervoor gezorgd dat het in elk handboek verpleegkunde staat. Vetgedrukt. En onderstreept. Er ingedramd. Ze moest eens weten hoe belangrijk die lessen vandaag nog altijd zijn. Al was het geen gemakkelijke madam, naar het schijnt. Misschien was dat wel nodig. Net zoals men hier op hygiëne ook erg streng is. Strikt de regels volgen blijft heel belangrijk. Voor het welzijn van iedereen. Stevig in de schoenen en zacht van hand. Ook al breekt daardoor soms je hart. Dat zien we aan de ogen van al wie hier voor ons zorgt. De Florenskes en Florrekes van De Parel. Op zoek naar dat wankel evenwicht. Zorgen voor is zo veel meer dan verplegen. Het is niet alleen techniek. Het is betrokken zijn. Voor iedereen die hier werkt, in deze moeilijke omstandigheden: merci dat jij er bent.
En ondertussen wachten we nog, op de laatste resultaten van de tests bij de bewoners van de tweede verdieping.
Maandag 11 mei
Dit jaar geen medewerkers met kleine oogjes voor ons, na het Tongels Dorpsfeest. Dat was normaal dit weekend. Hun kermisverhalen zijn andere jaren soms rapper hier dan zijzelf. De wind brengt ze mee. We luisteren er graag naar. En we vertellen ze ook graag door. Wie zou er nu alle weetjes van de familie aanhoren en doorvertellen nu de moemoe nog altijd in haar kot zit?
Deze keer is er niemand in de wind. Veel wind. Die blaast, giert en rommelt rond het huis. Dekentjesweer. Een spelletje spelen? Wat ontspanning? Dat is nodig. De resultaten van de geteste bewoners van zaterdag zijn nog niet allemaal binnen. Voor de twee onderste verdiepingen ziet alles er alvast ok uit. Op de tweede verdieping is de helft al negatief. Nog even wachten op de andere vijf resultaten. We kruipen wat dieper onder onze plaid en luisteren naar de bomen van het Riet. De ratelpopulieren hebben heel wat te vertellen. Vers loof. Een mantra om de goden gunstig te stemmen. Morgen weten we weer meer. Meer weer.
Zondag 10 mei
Al ben je 80, 90 of meer. En zelfs al kan je geheugen de dag van gisteren niet meer onderscheiden van de dag van vandaag. Dan nog is je moeder bij je, in je hoofd. Soms zie je een glimp van haar. Verrassend. In je eigen spiegelbeeld. In alles wat je denkt. In alles wat je doet. Je komt haar tegen. Of haar levenslessen. Ze zit onder je vel. Is je. Blijft.
Moederkesdag in quarantaine. Het zorgt waarschijnlijk bij onze eigen kinderen daarbuiten voor beetje moederdagblues. Ze zullen het wel lastig vinden: niet kunnen tonen hoe graag ze hun moekes zien. We weten het zo ook wel. Onze moederharten pompen ook liefde zonder bloemen en pralines. Al was die serenade onder het raam wel heel pakkend. Sound Of The Blues, voor de moemoe's. Op trompet. Ons gemoed schoot een beetje vol. Achter al het kattenkwaad en die rebelse pubers van vroeger zitten zo'n klein hartjes. Op 15 augustus vieren we opnieuw moederdag. Samen. Zoals altijd.
Zaterdag 9 mei
De specialisten hadden ons verwittigd. In de gazet, op televisie, langs alle kanten. Niet te vroeg victorie kraaien. Niet met versoepelingen. Niet met bezoek. Dit virus is leep en achterbaks. Het kan zich bij iemand verstoppen. Zich een tijd gedeisd houden en dan... Bam. Laat het zich zien. Als een lelijk spook dat griezelt door het huis. Pure horror. We geloofden hen op hun woord, de specialisten. We hadden echt geen bewijzen nodig. En toch kregen we ongevraagd de theorie in de praktijk.
Aan dag 9 van de isolatieperiode waren ze bezig op de bovenste verdieping. Maar gisterenavond was het daar opnieuw code rood. Een van de bewoonsters daar verhuist nu ook naar de aparte covid-afdeling. Het virus had zich ook bij haar genesteld. Ook twee verzorgers delen in de klappen. De dokter heeft ondertussen alle bewoners van de getroffen afdeling opnieuw getest.
Op het binnenplein klinkt muziek. Een familie komt al zingend ons een hart onder de riem steken. Daar in dat kleine café aan de haven. De melodie geeft ons hoop. Hoop doet leven. Ook al lijkt het zo ver weg. Het leven in huis, het cafetaria, de wandelingen, het profiteren. Dit is pure nostalgie. We gaan er ons even in wentelen. In vroeger. Is dit nu later?
Vrijdag 8 mei
Moeders! Altijd in rep en roer. Zakdoek bij? Genoeg gegeten? Nog een koffietje? Pakt nog een stuk taart. Touwtje door de mouwen van je jas om je wanten bij elkaar te houden. En vooral een overdosis voorzichtigheid. Voor de kinderen.
We weten dat het zondag pas Moederdag is. Om het gemis een beetje op te vangen, beginnen we vandaag al een beetje te vieren. Met een Coupe Aardbei of een Banana Split. Dubbel en dik verdiend. Heel het huis mag mee genieten. Ook de vaders. Alé dan. We fantaseren er bij dat we op de Lekwei zitten of in een brasserie op de Grote Markt. Met onze ogen dicht zijn we overal thuis. Direct.
De boek kaarten halen we ook boven. Klaverjassen om de zinnen te verzetten. Hoe liggen onze kaarten eigenlijk? Madame Soleil woont hier niet. Ze is anders wel welkom. In ieder geval zetten we onze joker in op een coronavrij huis. Die volgende ijskreem lekken we samen weg.
En gisteren was er ook dat nieuwe lichtpuntje. Bezoek vanaf 18 mei? Dat is wel heel rap. Die minister weet zeker niet wat voor een week dat hier was? Oef. De woonzorgcentra mogen zelf beslissen wat en wanneer. Ze willen nog even nadenken. Praten met elkaar. Met de dokter. Vergaderen. Online natuurlijk. Beslissen? Dat wordt iets voor volgende week. We hebben nog wat tijd. En slagroom. En schuppezot.
Donderdag 7 mei
Dat lelijke coronavirus snijdt diep in ons vel. Het heeft ons opnieuw een huiskameraad ontnomen. Heel erg snel. We hebben dit virus nog niet helemaal onder de knoet. Van coronabeach naar coronabitch op ne wip en ne flik. Nederig moeten we zijn. En strijdvaardig. Een andere medebewoner heeft opgegeven. Haar kreeg het virus niet te pakken. Maar misschien werd het gemis van haar geliefden haar wel te veel.
Een datum, een eindmeet of een houvast. Dat zou duidelijkheid geven. Kunnen aftellen. Dat helpt. Dat weten we van in onze legerdienst. De dagen die voorbij waren, daar ging een dik rood kruis over. Nog 35 dagen en we kunnen naar huis. Nog 10. Nog 2. Een ritje op de achterbank van de auto. Pas vertrokken. Zijn we er bijna? Niet weten of we er bijna zijn. Niet weten hoe ver de zee is. Niets hebben om naar af te tellen. Of toch. Elke dag is een dag langer geleden dat we bij je waren, maar het is ook een dag opnieuw dichter bij jou.
Je weet pas hoe sterk je bent als je geen andere keuze meer hebt. We houden ons kranig. Zo noemen ze dat toch. Tussen het volhouden moeten we af en toe ook eens uitrusten. Morgen zijn we er opnieuw. Met nieuwe moed. Weer een dag dichter bij je.
Woensdag 6 mei
In elke dag proberen we iets bijzonders te ontdekken. Iets klein. Iets waar we ons aan kunnen optrekken. Iets dat ons vanzelf doet glimlachen. Zo is het vandaag Internationale Bellenblaasdag. Echt waar. Niet verzonnen. Zoek het maar op. Altijd op 6 mei, al sinds 2011. Wat gaan ze nog allemaal bedenken? Alhoewel de bedoelingen zijn goed.
Wereldwijd blazen mensen vandaag zeepbellen om iemand te gedenken of een wens te doen. Wij ook. Al zijn er geen beelden van. Die wens. Het verlangen dat we willen meesturen. We spreken we het nog niet hardop uit. Uit schrik dat de zeepbel uiteenspat. Het is er eentje met veel kleurtjes, eentje dat heel hoog naar de hemel stijgt. Terug. Samen. Zijn. We blazen er heel zachtjes droevig eentje achterna. Om alweer een huisgenoot te gedenken. Ze was al geruime tijd aan het laatste stukje toe. En toen kwam die corona er nog bovenop. Verdriet om een moeder los je niet op met een beetje adem, water en dreft.
Weet je nog? Jullie waren nog kinderen. Met een pijpje en zeepsop, soms uren achtereen. Het teiltje scheef, alles nat. Maar zo immens veel pret. Weet je nog? Het nakijken van de bellen. De wind pakte ze mee naar hoog in de bomen. Daar spatten ze uiteen en kon je opnieuw beginnen. We blazen er eentje naar je toe als herinnering. Tot morgen! Op Internationale mondmaskerdag?
Dinsdag 5 mei
5 mei, 5/5. En morgen dag 55. Zoveel dagen pakken we jullie al niet meer vast. We missen jullie zo hard. Het is niet in dagen of cijfers uit te drukken. Zelfs met onze armen helemaal open kunnen we het niet omvatten. Het weegt. Op iedereen. De ene wordt stil, de andere onrustig. Nog een ander huilt zachtjes. Al die lieve handen en aandacht hier kunnen jullie niet vervangen. Afleiding brengt niet de hele tijd troost.
Hoe dikwijls hebben we tegen jullie gezegd: flink zijn, he? We geven de moed nu zelf ook niet op. Hoe dikwijls hebben we jullie een zakdoek meegegeven, tegen de tranen af en toe. We houden de onze nu ook niet tegen. Hoe dikwijls hebben we tegen jullie gezegd: alles komt goed, hoor? We blijven er nu zelf ook in geloven. We pakken ons bijeen en houden vol. Een dag tegelijk en genieten van kleine dingen.
Courage hebben helpt soms niet. Het potteke reserve is bij sommigen helemaal op. Er zijn opnieuw twee vrienden overleden. Een bewoner die in het ziekenhuis verbleef. Daar heeft corona de hoofdrol gespeeld. Een andere bewoner overleed hier in huis. Zonder corona. Helemaal op. Zucht. Een laatste zucht.
Het lijkt allemaal zoveel. Bingo. Geef ons de cijfers eens van 12 maart tot vandaag.
- 40, het aantal dagen dat we corona buiten konden houden
- 103, het aantal bewoners dat negatief testten op corona
- 13, het aantal bewoners met een positieve test
- 11, het aantal mensen op de covid-afdeling
- 2, het aantal bewoners dat overleden is na een positieve coronatest
- 8, het aantal bewoners dat ondertussen overleden is, maar omwille van andere redenen
- ook 8, het aantal personeelsleden dat positief testte op corona
- ook 2, het aantal personeelsleden genezen van corona en terug aan het werk
Wanneer spelen we samen nog eens een echte bingo? Met getalletjes zonder betekenis.
Maandag 4 mei
Er waren heel wat moevementen vandaag in huis. Veel geijsbeer ook. Wachtend op de resultaten van twee achtergebleven tests. Ze stonden in een wachtrij met een bordje erboven: in behandeling. Zo’n rij met elke keer 1,5 meter tussen, die zijn lang. Het betekende in ieder geval dat de tests niet verloren waren geraakt op de weg van Brussel via de E314 naar hier. Dat was een geruststelling. Was er dan misschien fileleed in het mailverkeer? Kan dat?
Na de middag waren de uitslagen er plots wel. Een grote opluchting verplaatste zich als een hogedrukgebied door het hele huis. Afdeling Zeven Dreven: iedereen negatief. Afdeling Kwarekken: ook iedereen negatief! Zie je wel! Het lijkt er dus op dat het virus alleen op onze bovenste verdieping, in De Beeltjens, heeft rondgedwaald. Wat daarna volgde was een groot over-en-weer-geloop. Alle positief geteste bewoners zijn samengebracht in het oude rusthuis. Een grote verhuis. Nu wonen ze daar met zijn elven. Ze doen het allemaal goed. Het lijkt wel alsof ze op vakantie zijn. Coronabeach, noemen ze het zelf.
Iedereen die hier in het woonzorgcentrum woont, heeft al heel wat kilometers op de teller. Sommigen zijn aan het einde van hun weg gekomen. Vannacht is er opnieuw iemand van ons heengegaan. Corona zat er niet tussen. Bij de bewoner van de dag voordien ook niet, weten we nu. Dat geeft hun families de kans om afscheid te nemen. Maar het blijft pijnlijk. Heengaan. Goede reis wensen, dat is toch belangrijk. Ook voor die laatste rit.
Zondag 3 mei
In spanning wachten op een telefoontje. De postbode. De dokter. Daar hebben we in enkele decennia al heel wat ervaring in opgebouwd. Examens. Geboorten. Of een antwoord op een liefdesbriefje. De duiven. De lotto. Het went. Zeggen ze.
Er is een oude wijsheid. Die zegt dat geduld de tweelinghelft van de hoop is. Vandaag hebben we dat nog maar eens goed begrepen. Die tweeling zat hier de hele dag bij ons in de zondagse zetel. Geduld en hoop. Een hoop geduld. Dat neemt tijd. Veel tijd.
We wachten nog altijd op meer dan de helft van de resultaten van de tests van de bewoners. Sinds gisterenavond komen de testresultaten met mondjesmaat toe. Eerst 41. Daarna nog 10. De teller staat op 51 dus. Daarna niks meer. Zondag zeker? Tot nu toe zijn al die tests negatief. Negatief is goed. Geen virus in ons lijf betekent dat. Goed dat ze dat er bij vertellen.
De betrokkenen zijn allemaal onmiddellijk op de hoogte gebracht, hun familie kreeg een geruststellend telefoontje. Opluchting. Voor de anderen is het nog wachten. Deze avond? Morgen? Nog even geduld. Nog heel veel hoop. En tijd.
Gisterenavond namen we ook afscheid van een bewoonster van de getroffen afdeling. Eerder deze week testte ze nog negatief. De resultaten van een tweede test hebben we nog niet. We leven allemaal erg mee met de familie. Afscheid nemen, ook daar zou je toch extra tijd voor moeten krijgen.
Zaterdag 2 mei
Een episch duel tussen zon en wolken. Dat krijgen we vandaag te zien op onze grootste tv: ons raam naar buiten. Elke blik naar buiten zorgt voor een ander uitzicht. Groots. We hebben al veel naar de wolken gekeken. Rond elke donkere wolk zit een zilveren randje. De belofte van de zon dat ze terugkomt.
Onze donkere periode heeft ook zo'n randje. Een hoopvol teken dat er betere tijden aankomen. Een eerste lichtpuntje nemen we dankbaar in ontvangst. Gisterenavond kwamen de resultaten van de tests van de medewerkers binnen. Van iedereen die hier ergens in het woonzorgcentrum op de werkvloer staat. 159 mensen. Achter 158 namen staat een minneke. Negatief, geen virus detecteerbaar. Achter 1 naam staat een pluske. Het virus nam het niet in dank af dat ze zo goed gezorgd had voor de medebewoners van de getroffen afdeling. Het virus is niet dankbaar, wij zijn dat wel. We zijn trots op je. Op die afdeling waren eerder al vier medewerkers thuis. Allemaal mensen die zich met hart en ziel inzetten voor het welzijn van hun bewoners. 5 personeelsleden, 13 bewoners. Dat is de stand van zaken.
We kijken nog wat verder naar de hemel en doen een schietgebedje. Meer is echt niet nodig. Dat het hier maar bij blijft.
Vrijdag 1 mei
2020 krijgt zeker een hoofdstuk in de geschiedenisboekjes van de toekomst. Een coronahoofdstuk, eentje met donker randjes. Er zijn in Amerika al meer mensen gestorven dan in de hele Vietnamoorlog, elke twee dagen hebben ze er meer doden dan op 9/11. Dat vertelden ze gisteren op televisie. Laat ze er maar bij zetten dat er in de Kempen een klein dorpje was dat ook in de klappen deelde. En dat de bewoners van Woonzorgcentrum Parel der Kempen de hele situatie erg dapper ondergingen! Zonder toverdrank, jammer genoeg.
Wie hier woont, heeft meestal de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. We zijn een sterke generatie. We kunnen wel wat aan. En met zijn allen, zonder uitzondering, zijn we van ver voor corona. Maar het staat ondertussen op onze tijdlijn gemarkeerd en is in onze gesprekken ingelast. Er was een voor en na de oorlog. En nu is er een voor en na corona. Al zitten we er nu nog midden in. We proberen zo normaal mogelijk verder te doen. Van dag tot dag. Van de dokter geen nieuws. Voorlopig zijn er geen bijkomende zieken. Oef. Ook van de testers geen nieuws. De resultaten van bewoners en personeel zijn nog niet gekend. Het is Dag van de Arbeid. Een feestdag. De meimaand begint vandaag. En in ons hoofd gaan we te voet naar Scherpenheuvel. Langs de grot en voorbij Mie Maan tot aan de basiliek. Om een kaarske aan te steken voor een goede afloop.
Donderdag 30 april
Op deze laatste dag van april bladerden we even terug in ons dagboek naar de eerste dag van de maand. Toen vroegen we ons, onwetend over de toekomst als we waren, nog af of er aprilse grillen in het verschiet lagen. Het antwoord kennen we nu. Wat voor grillen! Een speling van het lot heeft alles veranderd.
Op dit moment concentreert het virus zich nog steeds op 1 afdeling. Op de twee andere afdelingen is alles ogenschijnlijk nog allemaal OK. Daar zijn de bewoners vandaag allemaal getest. We worden nog een paar dagen op de proef gesteld voor de resultaten er zijn. Dat gaat via Brussel deze keer. Dat wachten duurt lang. We houden hout vast. Een heel tafel. Een hele boom. Zoals bij examens vroeger.
Ondertussen gaat het leven hier door. We eten nog altijd rijstpap. Wat wel veranderd is, is de manier waarop alles binnenkomt en buitengaat. De was moet voortaan drie dagen buiten blijven staan. Dat ellendig virus zou dat zalig geurend wasgoed van jullie als paard van Troje kunnen gebruiken. Het doorgeefluik gaat dicht. Aanleveren en ophalen van de was gebeurt aan de ingang van ons binnenplein. De afgesproken dagen blijven gelden, alleen de plaats is anders. Jullie worden daar opgevangen. Denk er aan als je wat lekkers meebrengt. Het blijft drie dagen staan. Een boeketje bloemen of een vers sjoeke is geen goed idee. Ze zijn verwelkt voor ze in ons vaasje staan, wak voor ze op ons bord liggen. Een schoon plantje dan maar? Het is maar een tip.
Woensdag 29 april
De verse regendruppels tekenen patroontjes op ons raam. Met wat verbeelding kan je er een verhaal in lezen. Zoals in de rimpels op ons gezicht. La route de ma vie.
De voorbije dagen en weken hebben ook lijntjes bijgegrift in de gezichten van de mensen die hier werken. En zilveren draadjes in hun haar. Dit coronaverhaal is voor eeuwig van hen.
Ondertussen vernemen we, van horen zeggen, dat het normale leven buiten terug de kop opsteekt. Her en der bouwt men coronamaatregelen af. De helden van de afgelopen weken kunnen tussendoor al eens een verdiende rustpauze nemen. Maar niet hier. Het is even heel heftig nu. Van de tien bewoners die gisteren getest zijn, zijn er tot nu toe ook weer twee positief. Al dertien in totaal in heel ons huis, waarvan we het weten. Ineens zijn er ook symptomen. Twee mensen zijn naar het ziekenhuis. We zijn bang voor wat er nog onder de leden zit. De besmettingen die we nu nog niet kunnen zien. We incasseren. Moedig.
Maar hey, we blijven positief. We willen niet klagen. We weten dat jullie aan ons denken. Maar de postzak in onze brievenbus wordt toch elke dag een beetje kleiner. Die briefjes en steun vinden we erg belangrijk. We hebben dat hart onder de riem nu heel hard nodig. Van de week was er nog een leuke bij. ‘Voor moemoeke’ stond er op de envelop. Maar zo zijn er hier wel 98! Met drie tegelijk riepen ze ‘dat is voor mij’. We zullen het, net als alles, delen, met zijn allen.
Dinsdag 28 april
Een dagboek staat meestal vol leuke herinneringen, maar op voorhand weet je ook dat het wel eens een plek wordt voor minder leuke gedachten. Als het zover is, is het even slikken. Hoe schrijf je dat nu? Nadenken. Toch maar niets schrijven nu en er even een nachtje over slapen? Gelukkig is papier geduldig. Internet ook? Dit is niet gewoon.
Er is iets veranderd. Sinds enkele dagen is het virus binnen: eerst 1 besmetting, daarna 2 mogelijke besmettingen, toen 4. Er waren opnieuw tests. De resultaten zijn niet fraai. 7 van de 12 geteste bewoners van Afdeling De Beeltjens zijn positief. Maar wat vreemd is: bijna niemand heeft de gekende klachten en symptomen of is erg ziek. Er geldt nu kamerisolatie op die gang, want zoveel plaats is er niet op onze aparte afdeling in het oude woonzorgcentrum. Er zijn ook twee huisgenoten overleden de afgelopen dagen. Eerlijk gezegd, dat gebeurt in een woonzorgcentrum met oudere mensen. Corona had bij deze overlijdens op het eerste zicht niet veel te maken, maar mogelijk komen ze toch in de statistieken. Zo gaat dat.
Vandaag, dinsdag, worden alle medewerkers een voor een getest op het coronavirus. Zes minuten per persoon, voor iedereen die hier werkt. Een heel karwei. Donderdag zijn wij, de bewoners, zelf aan de beurt. De Vlaamse overheid heeft dat zo beslist. Om meer duidelijkheid te krijgen.
Het virus heeft zich vermomd. Het laat niet zo duidelijk meer weten dat het in je lichaam is. Andere symptomen. Verschillende klachten. Geen klachten. Het houdt zich meer gedeisd. Zo kan het beter infiltreren in ons arme lijf. Het komt druppelsgewijs binnen. Van de ene naar de andere. Honderden barrières, voorzorgen, regeltjes kunnen dat niet veranderen. We blijven ons verweren en vechten zodat dat coronabeestje in de minderheid blijft.
Zondag 26 april
De zevende zondag zonder bezoek. Zeven, geen gezever. Zoals het aantal dagen in de week en het aantal kleuren van de regenboog. Zeven als symbool voor innerlijke wijsheid en rust. Innerlijke wijsheid en rust, zo voelt de zevende dag van de week hier in huis.
Beentjes omhoog. Luisteren naar onze eigen gedachten. We bladeren door een fotoalbum met jullie gezichten en proberen de namen nog eens in ons hoofd te prenten. Van al degenen die we vandaag zo erg missen. In stilte houden we lange gesprekken met jullie. Vraag en antwoord. We kennen jullie zo goed dat we weten hoe je gaat reageren. Tot er plots iemand vraagt: 'wat zei je?' en we beseffen dat ons innerlijk gebrabbel niet meer in stilte was. Oeps. Hopelijk hebben we niet te veel verklapt.
Naar het schijnt is in jezelf praten een symptoom van het lockdown-syndroom. Net zoals een beetje meer snoepen en iets meer pintjes of borreltjes als normaal. We hebben het hard zitten dus. Maar op zondag mag dat. Alhoewel, zeiden we eerder niet dat het hier alle dagen precies een beetje zondag is? Pff. We kunnen het maar gehad hebben!
Op onze aparte afdeling zijn ze ondertussen al met zijn vieren. Ze zijn niet echt erg ziek en lijken zich daar wel te amuseren. Morgen moeten we eens vragen of we die boek kaarten terug krijgen. Ontsmet. We blijven jullie op de hoogte houden van ons wel en wee. Zorg voor jezelf en elkaar, dan zijn wij ook gelukkig! Dikke kussen.
Zaterdag 25 april
Geen tijd voor zaterdagochtendloomheid deze morgen. Op het puntje van onze stoel zaten we. Luisteren naar de radio. Wachten op de gazet. Vragen aan de medewerkers. Wat hebben ze gisteren beslist in Brussel? Hoe gaan ze het land opnieuw op gang trekken? Is Moederdag gered? Wanneer mogen we buiten?
Drie keer hebben we naar radio geluisterd. Of we toch niets gemist hadden? De krant nog eens nagezien. niks? Over woonzorgcentra hebben ze gewoon niet gesproken. Nul. Noppes. Winkelen. Werken. Naar school. Dat is logisch. Eerst de sterke jonge veulentjes naar buiten en daarna verder kijken. Dat hadden we verwacht. Maar ook wij hadden graag een heel heel klein lichtpuntje gezien. Toekomst.
Het zal wel heel moeilijk zijn om die verantwoordelijkheid te nemen. Het einde is precies nog veraf. Dat hebben we hier ondertussen ook gemerkt. Een tweede huisgenoot heeft vandaag een positieve diagnose gekregen. Gisteren wat milde klachten, de term ziek eigenlijk niet waard. Alleen een beetje koorts. Voor alle zekerheid toch getest. Prijs. Nu zijn ze dus met zijn tweetjes op de aparte afdeling. Ze worden daar goed gesoigneerd, naar het schijnt. We rechten onze schouders en kop weer omhoog. We houden vol.
Vrijdag 24 april
Het zijn de kleine dingen die we missen. De jonge koppeltjes aan de school hier op vrijdagnamiddag, bijvoorbeeld. Die met hartjes in de ogen. Hun innige onhandige omhelzingen. Die ons doen denken aan onze eigen kalverliefdes destijds. Een glimlach ontsnapt. Ze tonen hun verliefdheid voor de hele wereld. Of toch voor ons, achter het raam in De Parel. Bij ons was dat toch eerder achter hoek en kant. Tijden veranderen, gevoelens niet. Liefde is een van de dingen die zich vermenigvuldigt als je ze deelt. Dat is geen wiskunde.
Het zijn de kleine dingen die ons ook opvallen. Er hangt op het moment veel liefde in de lucht in Westerlo. Er passeren ontelbaar veel warme en liefdevolle mensen aan ons venster. NIet snel en schichtig. Maar traag. Ze zwaaien eens. Ze schrijven. Ze volgen ons online. Ze steken ons een hart onder de riem. Dat voelen we. We tellen nog mee en worden graag gezien. Wij zien jullie ook graag!
Vandaag hebben ze de aparte afdeling gestart in het oude woonzorgcentrum. De mensen die daar gaan werken hebben zich vrijwillig opgegeven. Ook uit liefde. Uit liefde voor hun vak.
We hebben ook nog een heel klein opdrachtje voor jou! Sla je rechterarm eens over je linkerschouder, en steek je linkerarm onder je rechteroksel. En pak jezelf eens goed goed vast. Een dikke knuffel, van ons.
Donderdag 23 april
Na al die opwinding van de voorbije dagen gaat het leven hier weer zijn gewone gangetje. Alhoewel. Er staat een koude schotel met asperges gerold in hesp voor ons klaar. Dat ziet er goed uit!
Witte asperges van Zoel. Daarvoor gingen we vroeger op zondag wel eens naar Hotel Geerts. Eigenlijk waren asperges het eten voor de rijke mensen. Maar hier in De Parel krijgen we dat op een doordeweekse donderdag. Ze verwennen ons hier graag.
Zelf asperges kuisen en klaarmaken. Daar was altijd veel werk aan. Zouden ze dat nu nog doen. Of kopen ze geschilde? Waarschijnlijk bij den aspergeboer thuis. Huismoeders praat. Asperges zetten. Asperges uitdoen. Op de knieën met de handen in de zwarte grond. Een jobke voor de mannen.
Dikke of dunne asperges. De welke zijn de beste? Doe mij maar de dikke. Die lange smalle blonde van de buren. Die noemden we den Asperge.
Woensdag 22 april
Als je al wat ouder bent, is je lichaam soms eigenwijs. Het reageert niet altijd volgens het boekje. Je doorleefde systemen maken zijsprongetjes in de normale fysiologie. Een probleem aan het ene deel kan voor een opeenvolging van defectjes en reacties zorgen. Als dominoblokjes volgen ze dat ene blokje dat omvalt. Rrrrrrrrrrrrt... Alles omver. Dat geeft een hoop gepuzzel om alle stukjes opnieuw in elkaar te passen. Eerst moet je het blokje zoeken dat de rest heeft laten vallen. Zo staat het toch in de cursus ouderenzorg. Of toch ongeveer. Niet in die woorden. Iets moeilijker.
Onze twee zieke medebewoners hier in huis hebben die theorie in ieder geval grandioos bevestigd. Het is niet altijd gemakkelijk om een etiketje op ons te plakken. Wij zijn echt wel speciallekes. En de handleiding, die klopt niet meer volledig. Maar vraag het eens, misschien kunnen we helpen.
Deze middag heeft het ziekenhuis de definitieve diagnoses laten weten. Een bewoner heeft geen corona. En door tegenstrijdige resultaten blijft er te veel onzekerheid over de andere. Voor alle zekerheid gaven de specialisten dan toch maar het stempeltje 'positief getest op corona'. Allebei kregen ze ook nog een extra labeltje. Daar staat op 'herstellend en aan de beterhand'. Nog een paar dagen in het ziekenhuis en ze komen terug naar huis.
Voor onze halfpositief geteste medebewoner betekent dat een verblijf in onze speciale zone, in de gebouwen van het oude woonzorgcentrum, dat hiervoor enkele weken geleden al klaargemaakt is. Alles komt goed. Vertrouw ons. Samen temmen we dat beestje.
Dinsdag 21 april
De ochtend had alles in zich om uit te groeien tot een erg mooie dag. Het zonnetje scheen binnen, de stralen lichtten het frisse lentegroen nog eens extra op. Mussen wasten zich kwetterend in de fontein op het binnenplein. En binnen allemaal mensen om ons heen die erg hun best doen om het ons naar de zin te maken. Een idyllisch plaatje, rechtstreeks uit een reclamefilmpje.
En toen was er plots storing en ruis op de zender. We voelen sinds gisteren al wat stress in huis. Gespannen blikken over en weer. Medewerkers kruisen hun vingers en fluisteren op de gang. Het is nog allemaal niet zeker. We leven nog altijd in stille hoop. Veertig dagen hebben we al stand gehouden. Zo streng ons best gedaan. Het kan toch niet waar zijn dat dat venijnig virus binnengeslopen is?
Twee bewoners zijn naar het ziekenhuis omdat er een vermoeden van besmetting is. Maar het kan ook nog altijd iets anders zijn. Ze stellen het allebei goed op dit moment, lijken al aan beterhand. Het is nog wachten op de uitslag van alle testen voor het definitieve verdict valt.
We vertrouwen op onze gidsen om ons verder te loodsen naar het einde van deze calvarietocht. Dapper zien we met zijn allen de toekomst tegemoet. Realistisch moeten we ook zijn. Wonderen bestaan niet. Ooit zal heel stilletjes immuniteit in huis opgebouwd moeten worden, zodat ons normale leven hier verder kan gaan.
We kijken naar het duifke op onze vensterbank, naar de hemelsblauwe lucht. Een gedachte komt op: 'zelfs als je struikelt en valt, betekent dat niet noodzakelijk dat je het verkeerde pad gekozen hebt'. Tot morgen, voor meer nieuws en hopelijk meer zekerheid uit de Parel der Kempen.
Maandag 20 april
Computers. Slimme telefoons. Met knoppen te klein en te gevoelig voor onze reumavingers. Daar gingen we niet aan mee doen. Ten minste. Dat was de bedoeling. Tot voor kort. Want wat doen ze er toch allemaal mee? En waarom moet dat allemaal in het Engels? Doe maar gewoon, dat is al zot genoeg! Of vertel wat je te zeggen hebt. Schrijf desnoods een brief of pak de telefoon. Facebook hebben wij echt niet nodig!
Maar toen deden ze de deur dicht. En ineens bleken heel wat van die moderne snufjes toch wel handig. We zijn helemaal mee. Met een klein beetje hulp. Praten met beeld erbij. Via Skype, Facetime of Whatsapp. Dat is plezant. Voor ons maakt het niet uit wat we gebruiken. We kunnen jullie stem horen en jullie ogen zien. Dat is het belangrijkste.
Vandaag zijn ook de scholen terug begonnen. 't Is te zeggen. We zien wel niemand aan de overkant van de straat hier. De kinderen zitten thuis achter hun computer. En de meester zit in zijn eigen huis, ook achter de computer. Benieuwd hoe ze die turnles gaan aanpakken! Ze gaan leren om niet te veel achter te geraken. En hoe gaan de mama's en de papa's dat doen? Thuis werken, thuis naar school, thuis blijven. Een mens is niet gemaakt om thuis te blijven.
De computer zal het wel oplossen. Toch een geluk dat onze kinderen er zo vlot mee overweg kunnen. Online. Dat heeft ook voordelen. Zeker nu!
#loveyou. CU! kbel nog
Zondag 19 april
Croissantjes bij het ontbijt. Lekker. En ons goei kleren mogen uit de kast. Mooi. Het is zondag, de dag van rust en ontspanning. Maar ook van gebed en bezinning. Alhoewel. De kerkdeuren zijn dicht. En dus zijn we ontheven van onze zondagse plicht. Wat we wel doen: even terugkijken. En zien wat er de voorbije dagen gebeurd is.
Wat een lange rij mannen stond er aan de doe-het-zelfwinkels! Mannen met plannen, zeiden ze op RTV. Er stonden er zelfs met twee linkerhanden tussen! Moeten die misschien klussen om hun vrouwen content te houden? Het zal niet gemakkelijk zijn, al zoveel weken dicht bij elkaar. Dat zijn ze met hun drukke levens niet gewoon. Of misschien verven, klussen en zagen ze wel tegen de verveling.
Van verveling hebben wij geen last van. Wij vervelen ons nooit. Als we in onze zetel zitten zijn we niet aan het niksen. We hebben heel wat te rangschikken in die bibliotheek herinneringen in ons hoofd. Sommigen denken aan gisteren. Anderen zitten diep in de vorige eeuw. We hebben een archief van heel veel jaren. Allemaal in onze kop. Zag ik jou nu net niet passeren? Je was nog klein. Ik weet het nog. Het zit bij de letter L van leuke dingen. Je was aan het touwtje springen. Misschien moeten we binnenkort een beetje zoeken naar wat we deden op 13 maart 2020. Het zit wel ergens opgeslagen. Vergeten doen we jullie niet! Tot gauw! Want eigenlijk is het hier alle dagen een beetje zondag. En door de week is het altijd kermis.
Zaterdag 18 april
De verpleegsters hier in huis hebben het regelmatig over hun verlof deze zomer. Gaan ze wel weg kunnen? Of niet? Eigenlijk verdienen ze allemaal een goei verlof... Op het nieuws hebben ze het er ook al over. Naar het buitenland? Dat gaat waarschijnlijk niet lukken. Naar de zee of de Ardennen dan maar? Als iedereen naar daar afzakt, dan is het er ook veel te druk. De burgemeester van Oostende denkt al aan een paske om op het strand te mogen. Maar, stel! Je hebt zo'n paske en het regent die dag? Wat dan? Nee ze gaan liever naar Spanje, Italië of Oostenrijk. Of naar Amerika en tot in China. Er zijn geen grenzen meer. Hoe verder, hoe liever, precies. En dan hebben ze een rare ziekte meegebracht!
Wij geraakten vroeger niet zo ver. Met den bond gingen we wel eens met de bus naar Bokrijk, naar de watervallen van Coo of naar het kasteel van Godfried Van Bouillon. Scherpenheuvel! Een schoofzakske met bokes met een eike ertussen. En als ge braaf waart, kreeg je ginder nog een frisco. Plezante tijden!
Onze zomers waren ook goed gevuld. Een ritje met de vlo, eens gaan zwemmen in de Neet. We hebben toch bijna allemaal leren zwemmen in de Neet van Westel? Misschien moeten we ons kinderen en kleinkinderen eens wijsmaken dat ze deze zomer niet te ver van huis moeten gaan en genieten van al het schoon dat Westel te bieden heeft. Dan kunnen we meepraten! Toerist in eigen dorp. Oost, west, thuis best.
Vrijdag 17 april
Is er een dokter in de zaal? Het is niet erg, hoor. Gewoon een klein, klein pijntje. Een been dat een beetje rood ziet. Een stop in het oor. Maagpijn. Als je wat ouder wordt, krijg je nu eenmaal kwaaltjes. Elk stukje van dat oude lijf moet op tijd en stond laten weten dat het nog meedoet.
Vroeger thuis zouden we dat met een huismiddeltje hebben opgelost. Anijs voor de maag. Een blad weegbree op die zere teen. Rode wijn voor keelpijn. Cognac voor mijn zere tand. Geef mij maar een pilleke of een zalfke van de apotheek, of wat geruststellende aandacht van mijnheer doktoor. Meestal kunnen we er dan weer tegen. Door al dat 'gekwarantijn' mogen ook de huisartsen hier niet meer binnen voor hun visites. De rusthuisdokter doet nu zijn ronde. Hij doet dat goed, hoor! Hij komt elke dag naar hier, onderzoekt, geeft raad en staat zelfs ’s nachts paraat. Ook bij het personeel houdt hij een oogje in het zeil. Dat stelt toch wel gerust.
Er heeft ondertussen wel een tweede personeelslid positief getest. Ze was al een week wat ziekjes thuis. Het vermoeden was er, maar nu is er ook de zekerheid. Gelukkig voor haar is het een milde vorm. Ze voelt zich nog het meeste slecht van al dat dubben en denken. Ik heb toch geen fout gemaakt? Ik heb toch geen risico's genomen? Ze heeft ons altijd, zoals het tegenwoordig moet, beschermd met een masker, op voldoende afstand en met propere handen. Tot nu toe lijkt er niks doorgegeven te zijn. Alle bewoners met wie ze in contact kwam zijn in prima vorm. Laat ons hopen dat het zo blijft. Hoop is een goed geneesmiddel, het werkt ook preventief. Goei weekend allemaal!
Donderdag 16 april
Bezoek? Geen bezoek? Wat een tweestrijd in ons hoofd en in ons hart! Ons ouderhart maakte een sprongetje, want de deur zou op een kiertje mogen. Zo had onze nieuwe premier het toch gezegd. Joepie! De vreugde viel echter met een plof terug naar beneden: 1 bezoeker per persoon. Moeten wij nu tussen onze kinderen gaan kiezen? Hoe gaan we dat doen? Iene miene mutte? We willen ze allemaal zien! En vasthouden. Ze zijn allemaal even bijzonder. Elk met een eigen hoofdstuk in ons verhaal. Het duizelde ons even. Zo heen en weer geslingerd te worden. Het maakte ons ook bang. Al die mensen in ons huis? We hebben al bijna vijf weken zo goed ons best gedaan. We staan al bij het geluk in het krijt. Moeten we het nu nog uitdagen ook?
We zijn opgestaan met heel veel vragen. De medewerkers hier gunnen het ons echt, dat bezoek. Maar het is te rap. Te overhaast. Te vroeg. En dat hebben ze in Brussel ondertussen ook al begrepen. Ze hebben er ook een nachtje over geslapen.
Nooit lopen voor je kan gaan zeiden ze in onze jonge tijd. We zullen voetje voor voetje mekaar tegemoetkomen. Als de tijd er rijp voor is, zijn we weer samen. En pakken we elkaar nog eens goed vast.
Donderdag 16 april
Persbericht | De deuren van de woonzorgcentra Parel der Kempen in Westerlo en Vlaspand en Perwijshof in Zoerle-Parwijs blijven ook na vandaag gesloten voor bezoekers.
Net zoals de Vlaamse overheid vinden het college van burgemeester en schepenen en de drie woonzorgcentra in Westerlo het immers nog geen goed idee om de maatregelen om het coronavirus uit onze woonzorgcentra te houden, nu al te versoepelen. Al meer dan een maand leveren de bewoners, de directies en de medewerkers grote inspanningen om het coronavirus buiten te houden. Daarbij volgen ze de richtlijnen van het Agentschap Zorg en Gezondheid rigoureus op. Toen er een maand geleden beslist werd om geen bezoek meer toe te laten, liet dat niemand onberoerd. Iedereen vond het, ondanks alles, een erg wijs besluit. De grootste wens is immers om gezond te blijven!
Het college van burgemeester en schepenen en de directie en medewerkers van de woonzorgcentra schrokken dan ook toen de Nationale Veiligheidsraad gisteren adviseerde om bezoek, onder voorwaarden, wel toe te laten. Daar is geen enkel woonzorgcentrum klaar voor, de Westelse woonzorgcentra ook niet.
Iedereen die familie of vrienden heeft die in een van de Westelse woonzorgcentra woont of werkt, is bezorgd om het fysieke maar ook om het psychische welzijn van hun dierbaren. De vele grote en kleine acties die voor hen georganiseerd worden doen enorm veel deugd en helpen om de dagen draaglijk te houden. Ze geven aan dat de mensen van Westerlo de bewoners en medewerkers van de woonzorgcentra niet vergeten zijn. Wat nog meer deugd doet, is dat ook iedereen buiten de regels goed mee naleeft! Hoe sneller dit gedaan is, hoe minder we ons allemaal zorgen moeten maken over bezoek, over naar de winkel gaan, over samen feesten en elkaar knuffels te geven!
Woensdag 15 april
Virusje! Virusje! Aan de wand. Wanneer verlaat je nu eindelijk ons Belgenland? De koning werd 60, maar er was geen bal, geen feest. In de straten dreigde een ellendig beest. Onzichtbaar, maar op de loer om alle onderdanen te pakken en heel het land te verzwakken. Het had het begin kunnen zijn van een eng sprookje van de gebroeders Grimm. Of van Fabiola misschien. Voor in de Efteling. Maar spijtig genoeg is het geen vertelselke. We zitten volop in de strijd.
De cijfers zijn niet goed genoeg om de maatregelen te versoepelen. Alles duurt nog wat langer. Omdat we al lang niet meer in sprookjes geloven - behalve dan het sprookje van de prins op het witte paard - hadden we dit wel verwacht. Voor sommigen komt het toch wel hard binnen. Anderen zoeken een tweede adem om er voluit voor te blijven te gaan. Een tandje bijsteken. Ai ai ai. En de meesten hebben hier al een vals gebit!
De bewoners van ons woonzorgcentrum zijn nog altijd vrij van symptomen. Dat geeft moed. Net als de hulp en steun die we van overal krijgen, dikwijls uit heel onverwachte hoek. Iedere kikker die we kussen verandert precies in een helpende prins! We zullen de koning dat beloofde briefje dan maar schrijven. Dat hij gerust mag zijn. Ons woonzorgcentrum wordt beschermd door galante ridders en we gooien ook feeën en elfjes in de strijd. Een toverstaf hebben we niet. Maar wel volharding en vastberadenheid. We dromen nog even verder over een happy end in deze story. En zo leefden we nog lang en gelukkig. Hopelijk morgen meer van dat.
Dinsdag 14 april
Hier naar toe komen was niet gemakkelijk. Het was wennen, zo samenwonen met 128 andere mensen. In hetzelfde huis. Ons folliekes en eigenaardigheden hebben we jaren goed achter ons eigen sanseveria’s kunnen verstoppen. Hier lukte dat niet meer. Zingen onder de douche. Boterhammen met choco en kaas. Tot ’s middags in onze pyjama. Iedereen heeft zo van die gewoonten, toch?
Van sommige huisgenoten dachten we dat we ze nog kenden van vroeger in de klas. Toch niet. Ergens zijn we verdwenen in de gaten van hun geheugen. Of zij in die van ons? Nieuwe kennismakingen dan maar. Opnieuw vrienden maken? Aftasten met wie het klikt.
En dan gooit zo'n virus ons ineens allemaal op een hoopje. Ons oude leven stopt hier, opnieuw. Netjes tegengehouden aan de deur. Al meer dan een maand. De afwezigheid van ons eigen familie en kennissen zorgt ervoor dat we meer aandacht hebben voor de mensen van hier. Verjaardagen vieren we onder elkaar, met lattekesvlaai. De ene helpt de andere. Er worden banden gesmeed. Een lach en een traan. Grappen en grollen. Er samen voor gaan. We kunnen iets betekenen voor elkaar. Om het gemis op te vangen. Van betekenis zijn, dat is iets waar mensen op alle leeftijden naar verlangen.
Niets zal nog hetzelfde zijn. Er is voor en na corona. Is dit onze nieuwe familie? Samen in hetzelfde schuitje, varen wij nieuwe horizonten tegemoet. Content. Hopelijk stormt het niet.
Maandag 13 april
Er moet me iets van het hart. Ons moe is niet content.
Al schijnt het zonneke vandaag iets minder en is het ne frak kouder dan gisteren. Er wordt hier wat afgefietst en afgewandeld in de Verlorenkost naar de Netedijk en naar de Grote Markt. Links een klein groepje, rechts ook. Een klapke hier, een klapke ginder. De meesten niet veel jonger dan ons. Ja, ze staan wat verder uit elkaar dan anders. Maar toch zie ik de virussen precies van den ene op den andere springen. Het duurt al lang en we weten ondertussen hoe het moet. Maar 't is niet omdat ze er in Limburg meer last van hebben, dat wij er beter tegen kunnen! Nog langer in ons kot? Liever niet. Dit is geen vakantie!
Willen jullie eraan denken om alleen noodzakelijke verplaatsingen te doen? Willen jullie terug naar jullie kot? Doen jullie nog altijd mee?
Zondag 12 april
Pasen 2020 is de meest rare Pasen ooit. Zitten de klokken van Rome vast aan de grens? Waarom zijn er geen mooie bloemen uit Holland op het Sint-Pietersplein. Waarom weerklinkt Urbi et orbi niet vanop het balkon van de paus? En de paashaas heeft volgens Van Ranst een essentieel beroep. Hij moet de eikes wel wat verder uit elkaar leggen. In de tuin van de kindjes zelf, niet bij oma en opa.
Straks komen de foto’s en kaartjes wel. Dan kunnen we mee volgen hoe ze hebben geraapt. Dat is onze mooiste paascadeau. Ach, wij hebben onze hemel al verdiend met al die hoogdagen die we trouw gevierd hebben. Biechten, naar de mis gaan, het lof en ne gloria er bovenop. We hebben nog wat reserve.
Voor ons zijn er eitjes van de kippenboer. Al een geluk, want krom gaan om ze te rapen wordt lastiger en lastiger. En is ook tegen de regels. De regels van de valpreventie. We zijn voorzichtig geworden op onze oude dag. Voorzichtigheid is het begin van de wijsheid, zegt men wel eens. Wees daarbuiten ook voorzichtig, wordt niet overmoedig, respecteer de regels. Al wordt het moeilijk en wordt het gemis groot. Op het einde komt alles goed. En als het nog niet goed is? Dan zijn we nog niet aan het einde. Een voorzichtige Pasen iedereen en tot morgen.
Zaterdag 11 april
Geen klok die luidt. Alleen onze wekker die tikt. Het is stil, deze zaterdag. Tik. Tak. De tijd loopt door. Net zoals ons hart. Vol genegenheid voor iedereen die hierbuiten op ons wacht. Daar is geen lawaai of klokkengalm voor nodig. Stille gedachten hebben soms veel meer kracht.
Ons familie zal het wel moeilijk hebben nu. Al die horrorverhalen in de gazet. Al die kille getallen op televisie. En ondertussen kunnen ze niet komen kijken of alles in orde is. Ze zijn anders al zo bezorgd voor elk kuchje dat we geven. Zit je goed in je zetel? Het is hun antwoord op al die keren dat we hen vroeger in hun warme bedje instopten. Heb je goed gegeten? Het is hun nieuwe versie van ons oude refrein 'eet je bordje leeg'. In de loop der tijden zijn de rollen gekeerd. Ergens tussen de tijd dat wij ongerust op hen zaten te wachten als ze op stap of aan de zwier waren en het moment dat onze stappen minder zeker werden.
Maar moeders en vaders zijn sterk. En net als vroeger komt alles goed, met een kus van ons moe en een aai over de bol van de va. Binnenkort. En dan gaan we veel moeten vertellen, over alles wat we meegemaakt hebben. Net zoals jullie vroeger, als jullie thuiskwamen. Spraakwatervalletjes met grote avonturen.
Vandaag hebben we weer iets om over te vertellen. We hebben een brief van de koning gekregen. Normaal moet je daar honderd jaar voor geworden zijn! Filip en Mathilde wensen ons goede moed. Ze dragen ons in hun hart, laten ze weten. We zullen hen een briefke terugsturen. Dat we wel eens op bezoek willen komen in Laken als dit achter de rug is, dan kunnen ze zien dat het allemaal goed gekomen is.
Vrijdag 10 april
Nog efkens en de vasten is voorbij! Al moeten we bekennen, meneerke pastoor: we hebben de laatste dagen wel al heel wat gesnoept. De paasklokken zijn ons echt niet vergeten, dit jaar. Er is een massale aanvoer van paaseieren en ander lekkers. Van familie en vrienden, maar ook van organisaties en bedrijven uit de buurt. Dat is knap. We schamen ons wel een beetje voor zoveel zonden. Maar het voordeel van ouder worden: we zijn die gedachte ook weer rap vergeten! Nen dikke merci aan al die gulle gevers!
De chef-kok van De Parel en zijn team, die doen alle dagen heel veel moeite om van elke maaltijd hier een feest te maken. Ge kunt zelfs doorgeven aan de kok wat je nog eens graag wil eten! Pekelharing met ajuinsaus! Panappelen! Verloren brood! Een goei stukske spek! Bakharing! Blauwe Jan!
Jonge mensen kijken soms raar op als ze onze smulwensen horen. Die weten echt niet wat goed is. En wat lekker af smaakt. We hebben nog heel wat werk om ze al die gerechten 'op grootmoeders wijze' bij te brengen. Hopelijk denken ze aan ons terug als ze binnenkort achter hun vuur staan. Op grootmoeders wijze. Met liefde gebracht. Met smaak opgegeten!
Donderdag 9 april
Vandaag is het Witte Donderdag. We hebben vroeger op school geleerd dat dat de dag van de gastvrijheid is. Met een avondmaal en voetenwassing, ons Tongels Laatste Avondmaal van da Vinci. En een voetenwassing als welkomstritueel.
Met de deuren toe is het moeilijk om gastvrij te zijn. Voetbadjes zijn er gelukkig wel, maar dan voor onszelf. Relaxed en gepedicuurd dansen we daarna weer een beetje lichter door het leven. Het avondmaal is niet met brood en wijn. Wel met mosterdspek bij de boterham en een goei zjat kaffe. En in het goede gezelschap van apostels Jef, Marie, Flora en Louis.
Misschien moeten we van Witte Donderdag dit jaar maar een eerbetoon maken voor al die Witte Raven hier in huis. Ze blijven welgezind binnenfladderen om voor ons te zorgen. Al zijn ze zelf misschien ook wel een beetje bang, ze laten het aan ons niet zien. De drive om het hier goed te doen is groot. Vanaf het moment dat ze hun uniform en mondmasker aandoen, zijn ze ineens ook van alle markten thuis. Pippi Langkous wordt hier dagelijks geciteerd: 'Ik heb dat nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan' is het motto. Psycholoog, kapper, pedicure en communicatiemiddel met de familie van het eerste uur. Zalven, troosten, zorgen. jullie zijn fantastisch! Dank je wel!
Woensdag 8 april
Kleine wasjes, grote wasjes, dat draait hier als een wasmachien. Na het ochtendtoilet zaten we weer fris en fruitig aan de ontbijttafel. Of een beetje vol en rijp voor sommigen. Er zijn er die nog slaapoogjes hebben en een beetje meer tijd van doen om 's morgens de dingen te groeten. Dag Marc!
Niet iedereen slaapt elke nacht even goed. Maar gelukkig is er het nachtteam, dat verzacht wel eens onze wakkere uren. In de stilte van de nacht helpen ze ons verder met alles wat we nodig hebben. Dikwijls is dat een luisterend oor, of een papieren zakdoekje voor onze tranen. Je begint zo vaak te dubben en te denken als je de slaap niet kan vatten! Dan wil je je verhaal wel kwijt.
Het was een heel mooie volle maan de voorbije nacht, een supermaan zelfs. Veel licht en heel groot. Mooi. Maar ook te veel licht om te slapen. We hebben ze bewonderd door de opening tussen de draperieën. De gemiste slaap halen we wel in met een hazenslaapje tussendoor. Of een siësta zoals aan de Costa del Sol. Want de zon maakt er hier een vakantieresort van. 24 graden in de Kempen, schenk de sangria maar uit. Olé! We zullen wel een kaartje sturen.
Het weer is goed, het eten is lekker en de mensen zijn hier vriendelijk. Warme groetjes uit Residencia La Perla, Residentie De Parel!
Dinsdag 7 april
25 dagen lockdown. Dat zijn 25 dagen afwachten. Wat brengt de toekomst?
Veel vragen hier in huis beginnen tegenwoordig met 'Wat als?' Wat als we terug naar de markt kunnen? Wat als we ons kinderen en kleinkinderen terug kunnen zien? Wat als we onze geliefden terug kunnen vastpakken? En heel af en toe is er ook de vraag der vragen. Wat als het virus hier binnensluipt? Een vraag die we in stilte fluisteren. Om niemand bang te maken.
Net als onze grootva vroeger, hebben we hier alles goed op orde. Wie een plan A heeft, moet ook een plan B hebben. Plan A is ons heel goed aan de afspraken houden zodat de kans vergroot dat we deze periode coronavrij en zo aangenaam mogelijk doorbrengen. Er worden al beloftes door het personeel gedaan. Dan ga ik te voet naar Scherpenheuvel! Roept de ene. Ik wil een ontvangst bij de koning! Droomt een ander. Of een playbackshow, zoals vroeger? We slaan al die beloften op in ons geheugen. Wacht maar tot het zover is!
Plan B gaat in als het coronavirus in huis zou zijn. Op dat moment nemen we het oude rusthuis terug mee in gebruik. Dan kunnen we daar op een geïsoleerde manier werken. Met verpleging en verzorging die zich daar op voorbereid heeft en met het nodige beschermingsmateriaal voor iedereen. Plan B. We gaan er van uit dat het niet nodig zal zijn.
Voorlopig dromen we van de playbackshow binnenkort. Wat als we daar binnenkort voor het podium zitten. Marva! Will Tura! Mooi, ’t leven is mooi in alle toonaarden en als rode rozen in de sneeuw. Dan krijgen ze allemaal een welverdiend applaus. En wij ook.
Maandag 6 april
Met al dat 'blijft-in-uw-kot-gedoe' zullen er wel heel wat mensen met de grote kuis bezig zijn. Dat was vroeger altijd een heel karwei. Hier in huis zijn ze er ook mee gestart. Maar dat jong geweld weet niet meer wat dat is gordijnen wassen, koper opblinken, zilverpoetsen. Dagelijks moeten we hen de schoonmaaktips van vroeger opnieuw uitleggen!
Gordijnen wassen, dat doe je met ne scheut dennebadschuim van Mylène. Of Blan de Blan. Azijn dat kennen ze ook niet meer. Tegenwoordig doen ze Balsamico op hun tomaten, maar heb je daar al eens mee geprobeerd ramen te kuisen? Geef mij maar de Blauwe Hand. Ze gebruiken hier trouwens allemaal dat buske van Mr. Proper, die kletskop met zijn oorbel. Strepen dat dat geeft! Stinkt de frigo? Leg er een oude gazet in en weg is de geur. Met een iPad lukt dat niet... Soda dat kan je ook voor alles gebruiken. Een thermos, bruin aangeladen van de koffiezet? Zet hem in een sopke soda en dat blinkt als nief! Blinken zal het!
De versiering voor Pasen wordt ook bovengehaald. Wie gaat er dit jaar de eieren uitblazen? En hoe doe je dat weer eieren uitblazen, zonder dat het snot in je mond zit? De bloemekes in de bakken doen het goed, maar wat ons het meeste blij maakt is de lentezon. Achter het venster, de warmte op ons schouders. Dat is zo goed als een echte massage. Die grote kuis, dat is voor iemand anders. Genieten, dat doen we hier, ondanks al dat virusgedoe!
Zondag 5 april
Palmzondag 2019. Toen was er een tekort aan palmtakjes, door buxusmotten. Maar waar zijn die motten nu? Palmzondag 2020. Door dat coronavirus vieren we het begin van de goede week met lege kerken. En in Geel gaat Palmenmet zelfs niet door. Hoe ging dat verhaal van de Goede Week weer? We hebben het vroeger zo dikwijls gehoord. Het past eigenlijk wel bij de tijd van nu. Eerst afzien, dan gered worden. Stilstaan bij de offers die gebracht worden, om zoveel mogelijk mensen te helpen...
Volgens de nieuwe Armand Pien wordt het ook een goeie week, met veel zon en warme temperaturen. Ons stoelen staan klaar op het terras. De deuren mogen nog niet open, de vensters wel. Laat dat lentewindje maar door het huis waaien. De geur van jong leven buiten is goed voor onze moraal. Het bewijst dat alles gewoon doorgaat daar in de natuur.
Het is een goei week om een liedje te neuriën en zo naar de stem van ons geheugen te luisteren. Al die leuke feesten die we meemaakten. Het trouwfeest van onze kinderen, onze jubilee, communie- en lentefeesten. Samen met de hele bende. Vieren. Feesten. Ook de communicantjes moeten dit jaar nog even wachten, horen we. En dat na alle voorbereidingen en hun nieuwe kleren op een kapstok aan de kast. Wedden dat er al gauw niks meer van past?
Het is 5 voor Pasen. We wensen jullie allemaal een goei week en nieuwe hoop. Dat alles maar gauw weer normaal is.
Zaterdag 4 april
Zaterdag, de start van een nieuw weekendje, zonder familiebezoek. We beginnen de dag dan maar op ons gemakske. Met een rustig ontbijtje en ons gazetje.
Sinds de bib half maart ook de deuren noodgedwongen moest sluiten, brengen ze de gazetten en boekskes allemaal naar hier. Zo worden ze toch nog gelezen. De bib zorgt hier ook elke week voor nieuw boeken. We bestellen zelf wat we graag willen lezen en het wordt tot bij ons gebracht. Wat een service. Merci bib.
De zaterdag was vroeger bij ons thuis ook de dag waarop we in bad mochten. Ons moeder en ons vader hadden het zinken baddeke met lauwwarm water klaargezet in het midden van de keuken. Een voor een floepten wij, en onze broers en zussen erin. Den oudsten eerst. Allemaal in hetzelfde badwater... en als laatsten gingen ons ouders erin.
Een keer per week jezelf wassen, en daarna proper kleren aan. De rest van de week haalden we een washandje met koud water door ons gezicht en onder ons armen. Er kwamen geen handgellekes, handwasprotocols of social distancing rules aan te pas. Behalve bij ons grote zus dan. We waren gelukkig. Lang leve Sunlightzeep! Vandaag worden we gesoigneerd als nooit tevoren. Alles blinkt. Blink. Blink. Die virussen laten ons zo wel met rust.
Vrijdag 3 april
Er zijn zekerheden in het leven. Deze middag aten we kabeljauw. Zo moet dat op vrijdag visdag. Met kruidensausje en preistoemp 'dabij'. De geur van de vis brengt ons naar de zee, zout op je huid en wind in je haren. Straks begint de paasvakantie maar niemand die bootjes kan gaan kijken aan de kust, naar het schijnt. Het is nog altijd van 'blijf in uw kot', vandaag al 21 dagen lang.
In de Parel staan de teller van bewoners met tekenen van corona op nul. Bij de medewerkers op 1. Dat personeelslid is ondertussen al een hele tijd thuis en herstelt goed. Er zijn nog personeelsleden met ziektesymptomen getest, die tests waren allemaal negatief voor corona. Gelukkig maar! We hopen dat ze snel weer helemaal gezond zijn.
Er sijpelen verhalen binnen van rusthuizen waar men minder geluk heeft. Het beukt er keihard in als we horen dat er daar afscheid wordt genomen van mensen zonder de gangbare rituelen. De voorbije weken namen we hier afscheid van drie medebewoners. Dat had niks te maken met het virus of met de maatregelen. Het maakt gewoon deel uit van het samenleven met veel oudere mensen. Het is spijtig dat we niet het hele dorp bij dit verlies kunnen betrekken. Gedeelde smart halveert niet de pijn, maar helpt wel om het verlies te dragen.
De wereld draait door en wij breien er nog een stukje aan. Of naaien. Of haken. Geen proefwerken bij de kleinkinderen. Dat betekent ook dat er geen slechte paasrapporten zijn. Dat is al een zorg minder. Een fijne paasvakantie, pagadders!
Donderdag 2 april
Bye bye Wimbledon. Au revoir Tour de France? Saronaya Olympische Spelen in Japan. Als het zo zit, dan doen we het zelf wel. Want sporters beleven meer.
Training en beweging staat hier vaak op het programma. Soepel blijven, in conditie blijven is het doel. We hebben daar zo onze eigen sportdisciplines voor, de ene al gekker dan de andere. Stoelsierturnen. Baldarts. Zetelvolley. Zitfietsen. Ballontennis. Insidegolf. Het zullen wel nooit Olympische disciplines worden, maar als aanvulling op kine-oefeningen zijn ze perfect. Onze kinesisten zijn trouwens erg creatief in het verzinnen van allerlei nieuwe varianten zodat de oefeningen voor iedereen haalbaar en plezant zijn.
Gelukkig wonen we ook in een groot huis met heel veel ruimte. Een rolstoelritje of wandeling door de gang, frisse lucht gaan snuiven op het terras, het is al vlug een activiteit die lijkt op een work-out. En na de inspanning volgt steevast de ontspanning. Om onze vochtbalans op peil te houden... Zo maken we fit en gezond de dagen rond.
Woensdag 1 april
Goeie ouderwetse 1 aprilgrappen zoals 'je veter is los' of 'er zit wat op je neus' doen het hier nog altijd erg goed. Billenkletsen en hilariteit als iemand er in trapt. 1 april! Een dag om gekkigheid uit te halen, al heel ons leven lang. En we doen het nog altijd behoorlijk veel, hier in het woonzorgcentrum. Een kwinkslag, een onhandigheid of een stomme stoot, veel hebben we niet nodig om eens goed te lachen. Lachen is gezond en gaat depressies tegen!
Ze zeggen dat ook chocolade en snoep goed zijn tegen neerslachtigheid. Dat geloven we graag en daarom is er vanaf vandaag een nieuwe regel: 'iedereen is preventief verplicht om minstens 1 stuk zoetigheid per dag in te nemen. Aprilgrap? Of serieus? Voor jou een vraag, voor ons een weet!
Aan zoetigheid trouwens geen gebrek. Na de quarantaine kunnen ze ons hier letterlijk buiten rollen met al die fantastische koekjes, zelfgebakken taarten, vroege paaseitjes en heerlijke pralines die hier dagelijks door het doorgeefluik naar binnen komen. Ook bij de medewerkers zitten er precies een paar emo-eters bij. Het lijkt alsof een aantal poepen toch wel een beetje dikker geworden zijn.
En zo zijn we dus al gekscherend een nieuwe maand ingerold. Wat brengt april ons? Aprilse grillen? Ne schone Pasen? En hopelijk een versoepeling van de noodgedwongen maatregelen? We kijken er allemaal naar uit!
Dinsdag 31 maart
De pessimist zit bij de pakken neer. De optimist maakt de pakjes open. In ons pakje vandaag: onze propere was, het tastbare bewijs dat jullie ons niet vergeten zijn. De vertrouwde geur van jullie wasproducten. De zorg waarmee onze hemden en onderbroeken geplooid en gestreken zijn, en daarna verpakt. De kleine attentie die er tussen steekt. ♥U2!
We kijken uit naar het moment dat we elkaar weer kunnen vastpakken. Het kabbelt hier ondertussen rustig verder. In cadans, volgens een normaal dagritme, met regelmaat en structuur. Dat is belangrijk en stelt ons gerust.
De zorgen zijn hier nog allemaal gegarandeerd, de vertrouwde gezichten nog grotendeels present. Deze middag stonden er lekkere boontjes op het menu, op grootmoeders wijze, hoe kan het anders... Om in het thema te blijven: vertrouw er maar op, wij krijgen onze boontjes hier wel gedopt! Of we leggen ze te week op een blij weerzien. Tot morgen!
Maandag 30 maart
Gisteren kregen we maartse buien, vandaag een voorzichtige lentezon. Het weer daar buiten lijkt een beetje op ons gemoed hier binnen. Toch schijnt de zon nog in ons hart: niemand van de bewoners heeft, tot nu toe, symptomen van het gevreesde virus.
We zijn het ondertussen ook al gewoon dat men twee keer per dag onze temperatuur komt opmeten. En bij iedere kuchje of gehijg zien we bezorgdheid in de ogen van de verpleging. Ze houden ons hier goed in de gaten.
Onze ouderdomskwaaltjes verdwijnen niet zomaar met wat gehocuspocus. Allemaal hebben we nu eenmaal al wat slijtage aan onze motor of aan onze carrosserie. Een beetje kort van adem, een ietsjepietsje beven of al eens een dag wat minder actief, het hoort er allemaal bij. Alles komt allemaal wel goed, maar je moet het wat tijd geven.
Naar het schijnt weten ze buiten ook steeds beter wat tijd is. Ze hollen niet meer van de ene naar de andere activiteit en er zijn precies minder auto’s op de weg, racend van hot naar her. Op de scheurkalender staat vandaag: 'Het mooiste tijdverdrijf is dansen op toekomstmuziek'. Dat gaan we doen. En misschien gaan we ook nog een beetje gek doen.
Vanmorgen keken we door het vensterraam. 'Dikke knuffels' stond er in kleurrijk stoepkrijt op het binnenplein. Ook weer een reden om ons hoofd niet te laten hangen. Zie mekaar graag en tot morgen! Dikke knuffels!
Zondag 29 maart
Ze hebben vannacht het uur verzet! Een uur vooruit. Maar eigenlijk hadden we liever dat ze het ineens een hele maand vooruit zouden zetten! Dan waren we waarschijnlijk al heel wat wijzer. Ondertussen dromen en fantaseren we over de periode na corona. Met zondagen zoals vroeger: nen Tongel gaan drinken in dorpscafé 't Rietje bij Yvonne, een wandelingske naar het kasteel van prins de Merode of ne crème gaan lekken aan de abdij.
In onze handen klappen voor de mensen van de zorg, zoals ze buiten doen, dat vinden we hier, als bewoners van de Parel wel een beetje raar. Als we iets tegen hen te zeggen hebben, dan doen we dat toch gewoon!
'De meskes doen dat hier heel goe'.
'Het zen hie allemaal bijoukes. Ik zien ze gère'.
'Ik zen hie gére'.
'Dingske, die is goud waard'.
'Chance da gij der weeral zijt...'
''t Zijde gij, das goe...'
En de mannen? Die doen het met een glimlach of een knipoog. Zo ontstaan er van die ’feel-good-momenten om nooit te vergeten. Dat geeft elke dag de boost om er samen voor te blijven gaan!
#SamenSterkInDeParelDerKempen
Zaterdag 28 maart
'Komt dat zien! Komt dat zien! Waardevolle prijzen! Kienen voor zelfgemaakte knuffelberen! Je doet toch mee!' De uitnodiging galmt door de leefruimtes van de Parel. Bijna iedereen is enthousiast als de bingokaarten bovengehaald worden en we ons kunnen concentreren op het doorstrepen van afgeroepen cijfertjes. Kaart vol betekent: gewonnen!
Het hele jaar door is kienen een succesnummer in het woonzorgcentrum. Hoe beter de prijzenpot, hoe meer deelnemers. Deze kiensessie is een topeditie. Er zijn gebreide en gehaakte diertjes te winnen. Knuffels om eens goed vast te pakken. Een surrogaatje voor de echte hugs. Nee. Valsspelen doen we echt niet. Als er al eens iets te veel doorstreept is, dan is dat omdat we het slecht gehoord hebben of een beetje uitgeschoven zijn met onze stift. Meer moet je daar niet achter zoeken. Echt niet ;-)
Onze fulltime moemoes en vavas willen hun cadeau liever bewaren. Tot de kleinkinderen het kunnen komen ophalen. Die 'klen bagadders' zullen wel weer ferm gegroeid zijn. Zo gaat dat. Snel. Er zijn ondertussen ook een paar achterkleinkindjes geboren. We sturen ze alvast heel veel liefde en werpzoentjes, in afwachting van een eerste echte kennismaking. Veel geluk en een warme thuis, pagadders...
Vrijdag 27 maart
Wie dacht dat een goede coiffure niet belangrijk was als je binnen moet blijven, die heeft het helemaal mis! Een bad hairday kunnen we nu wel missen. Je weet immers nooit wanneer ze een foto gaan maken voor het dagboek!
In de buitenwereld zijn de kapsalons misschien allemaal dicht. Hier steekt iedereen een extra tandje bij om voor mooie coupes bij alle dames te zorgen. De mannen kijken geamuseerd toe. Maar schaar en tondeuse liggen ook voor hen klaar. Het is niet omdat je al wat ouder bent dat er geen schoonheidsidealen meer gelden! Een goed imago is belangrijk bij alle leeftijden!
Morgen begint ons derde weekend met gesloten deuren. Met elkaar als gezelschap en genoeg WC-papier in voorraad hebben we maar 1 wens. Zorgen jullie ook goed voor onze vrienden en vriendinnen die alleen thuis zitten? Een telefoontje. Een kaartje. Het geeft zo veel warmte. Veel liefs en goede moed van ons allen...
Donderdag 26 maart
Handen wassen. Papieren zakdoekjes gebruiken. Niet te kort bij elkaar zitten. Dat is het riedeltje dat we meermaals per dag afdraaien. Herkenbaar? Sommigen vergeten het steeds weer. Er was iets speciaal! Maar wat was het weeral?
En waarom lopen al die mensen hier zo gek rond met maskers? Gaan ze net als de mannen van Bonanza een overval plegen, of zo? Met engelengeduld leggen we opnieuw uit dat er een virus is dat mensen heel ziek maakt. Bezoek mag niet binnen, anders geven ze het misschien door aan ons. Niet iedereen begrijpt het. Mensen met dementie voelen dat er iets niet klopt, maar kunnen het niet altijd meer verwoorden. Onrust in het hoofd. Even samen naar foto’s van de familie kijken, iets rustig doen. Dat kan helpen.
Rustig op de kamer zitten is soms al genoeg op onze leeftijd. Een kruiswoordraadsel om het geheugen fit te houden, wat plaatjes inkleuren met een muziekje van Ment TV op de achtergrond, een goed boek met grote letters of de roddelblaadjes om bij te blijven met het wel en wee van artiesten en royals. Wel straf dat prins Charles van Engeland nog altijd geen kroon, maar wel corona heeft! Dat moet ik vlug aan de buurvrouw gaan vertellen. Tot morgen!
Woensdag 25 maart
We nemen het zekere voor het onzekere. Er zijn al enkele personeelsleden die preventief een aantal dagen afwezig moeten blijven omdat ze thuis in contact kwamen met iemand die mogelijk drager is van het coronavirus. Enkele medewerkers zijn ziek, van een van hen weten we dat het corona is. Dat personeelslid is al tien dagen niet meer op de werkvloer geweest. We gaan ervanuit dat het virus niet doorgegeven is aan een van ons. Oef!
Komen er na zeven vette, nu echt zeven magere jaren, zoals men vroeger zei? In die oude volkswijsheid zat misschien wel wat in. Maar ook als het vet afgeroomd wordt, dan hebben we hier nog altijd lekkere soep! Zeven jaar geleden verhuisden we met Woonzorgcentrum Parel der Kempen naar ons huidige gebouw. Degenen die er toen bij waren herinneren zich de stress en opwinding van die verhuis nog erg goed. De spanning van toen is een beetje te vergelijken met wat we nu meemaken. Ook toen was iedereen 'extra op zijne qui vive' om ervoor te zorgen dat iedereen mee was.
En toch gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Slapen. Eten. Voor elkaar zorgen. Een lach en een traan. En ook een cursus tai chi. Vanuit de zetel. Om te ontspannen. Dat is het leven zoals het is, in ons woonzorgcentrum.
Dinsdag 24 maart - dag 12 bodem brievenbus heeft het begeven
Ken je nog dat gevoel dat je had als verliefde tiener? Wachtend op de postbode. Een liefdesbrief! Net op tijd onderschept. Grote broers en zussen lachen daar alleen maar mee. Of later een kaartje van je zoon uit het leger, of een groet van op vakantie. Hoe fijn toch! Datzelfde gevoel heb ik hier in de Parel elke dag als ze de post brengen. Reikhalzend kijk ik er naar uit. Ik voel de spanning, net als vroeger.
We krijgen heel veel post. Zoveel zelfs dat de bodem van onze brievenbus het heeft begeven. Echt waar! We moeten de brievenbus meerdere keren per dag leegmaken.
Bel me. Schrijf me. Laat me vlug iets weten. Geef me een teken. Hou je van mij?
Maandag 23 maart - dag 11 grumpy
Eerlijk is eerlijk. Het is hier niet altijd rozengeur en maneschijn. De maandagblues na een weekend zonder bezoek is net wat sterker dan op andere maandagen. Vandaag zijn er ook geen leuke weekendervaringen om aan terug te denken. Grumpy zit mee aan de ontbijttafel. De medewerkers van animatie en ergo zetten hun beste beentjes voor om gedachten te verzetten en afleiding te geven. Met succes, oef!
Vanaf vandaag zijn de maatregelen voor het personeel verscherpt. Zo kunnen we de bewoners nog beter beschermen tegen besmettingen van buitenaf. Niet alleen moeten medewerkers hun temperatuur meten en zichzelf monitoren op ziekte, ze zijn ook verplicht om mondmaskers te dragen bij contacten met bewoners. De mooie bloemetjesmotieven van sommige zelfgemaakte mondmaskers zorgen voor twinkelende ogen. Wennen doet het niet, die halve gezichtjes.
Zondag 22 maart - dag 10 uiltje vangen
Zondag, familiedag. Zit m'n jasje goed? Zit m'n dasje goed? En samen op stap.
Daar moet even de rem op vandaag. Geen uitjes naar buiten of naar huis en ook nog eens een gesloten cafetaria! Geen voetbal of wielrennen op televisie. Er zit niets anders op dan na de frietjes van deze middag op de 'lazy-sunday'-modus over te schakelen. Een uiltje vangen, wat soezen en rusten mag ook al eens. Traag leven is een kunst die we al eens met stijl en deugd beoefenen. Het is een van de voordelen van wat ouder zijn. In onze jonge jaren zouden we ons schuldig of lui gevoeld hebben, nu is het gepermitteerd.
Die lekkere pint pakken ze ons niet af! Proost op de gezondheid van iedereen. Over gezondheid gesproken: op dit moment is er nog niemand met tekenen van corona onder de bewoners. Met de vingers gekruist beginnen we morgen aan een nieuwe week.
Zaterdag 21 maart - dag 9 lente
Het is altijd lente, in de ogen van de tandartsassistente, klonk het in de jaren 90. En vandaag begint de lente opnieuw! Sluitende winkels en bedrijven hebben bloemen gebracht, in alle kleurtjes en geurtjes. Een dikke merci, ze fleuren het hele huis op! Ook de kanarievogeltjes van het woonzorgcentrum brengen echt het lentegevoel binnen. Vandaag doen ze precies extra hun best om een mooie lente-serenade te brengen. Is het misschien een verjaardagliedje? Want ook ouder worden gaat gewoon door, met bloemenkrans en al. Hip hip hoera!
De zon laat zich niet tegenhouden door het vensterglas, de frisse wind wel. Dus doen we maar een beetje alsof en koesteren ons in de warmte die we hier in huis voelen, van iedereen...
Vrijdag 20 maart - dag 8 spic en span
Vrijdag, de dag van onze wekelijkse schoonmaak, vroeger. Met schuurborstel en zeep, met nat. De mensen van het interieuronderhoud vegen hier de hele dag door. Wrijven, vegen, poetsen, nog eens extra ontsmetten en nog eens wrijven, vegen en poetsen. Het voordeel hier is dat je dan alleen even je benen omhoog moet doen, niet in de weg moet zitten en kan kijken of ze het goed doen. Alles spic en span, toppie poetsploeg!
Ondertussen overleven we al een week zonder bezoek. Een heftige week met veel emoties, onduidelijkheid, veranderingen, gezoek en geregel. Ons leven ziet er helemaal anders uit dan vorige week. Ook dat gaat voorbij, al hebben de tellers van oude mensenharten soms nog maar weinig reserve. We geven de moed niet op en profiteren van elke minuut!
Kampioenen en winnaars, dat zijn we allemaal, diep van binnen toch. Winnen bij kegelen, is soms al voldoende om de rest van de dag te blinken, of de rest van de week, of de rest van de maand. Alles blinkt.
Donderdag 19 maart - dag 7 vaderdag
Veraf en toch dichtbij. We compenseren de afwezigheid van bezoek steeds meer door onderling contact. Het valt echt op dat er meer gebabbeld wordt. We lachen, ondersteunen, vertellen. Ook al moeten we wat verder uit elkaar blijven en de sociale afstand respecteren. Wat harder roepen is met al de slechthorenden hier niet abnormaal, dus dat is geen probleem. Post van het thuisfront blijft belangrijk, zo weten we wat te vertellen tegen elkaar en lijkt iedereen toch kortbij.
Vandaag is het ook vaderdag, de naamdag van Sint-Jozef, en ook in coronatijden verdienen de mannen het om gevierd te worden. Een goeie borrel om te proosten en de inwendige mens te ontsmetten. Dat moet kunnen! We zijn blij dat we de alcohol eens voor iets anders krijgen, dan om onze handen te desinfecteren!
De mannen zijn in de minderheid, dus moeten we het onderspit delven als al die vrouwen rondom ons vinden dat we de koekjes die we kregen moeten delen. Some things never change...
Met iedereen in goede gezondheid: tot morgen.
Woensdag 18 maart - dag 6 blijf thuis
Als we horen dat morgen alles dicht gaat, gaan we nog een laatste keer op café, of vlug naar het containerpark, naar de markt of naar de winkel. Nochtans is er maar een richtlijn die telt: blijf thuis!
Om familieleden van de bewoners van Woonzorgcentrum Parel der Kempen niet nodeloos naar buiten te lokken, schroeven we de contactmomenten noodgedwongen drastisch terug. We willen dat je thuis blijft! Dit zijn geen essentiële verplaatsingen!
Nieuwe afspraken vanaf vandaag
- Met brieven en kaartjes kan je terecht in de brievenbus vooraan aan het WZC. E-mails zijn welkom op woonzorgcentrum@westerlo.be. Vermeld duidelijk voor wie de mail bestemd is!
- Het ophalen van vuile was gebeurt voortaan tegelijkertijd met het brengen van propere was. Dat kan 1 keer per week op je vaste dag tussen 14 en 16 uur.
- Hou voor updates en recente info je mailbox en de Facebookpagina Gemeente Westerlo in het oog.
- Telefoneren over bewoners? Graag tussen 10 en 17 uur, anders zit je middenin de zorgmomenten en is er minder tijd.
- Het WZC neemt regelmatig zelf persoonlijk contact op met de familie om info te geven over jullie bewoners.
- Blijf zoveel mogelijk thuis. Kom niet wuiven of kijken aan de ramen.
Dinsdag 17 maart - dag 5 spek met eieren
Het is al dag 5 met bezoekverbod. We zijn vandaag alvast stevig begonnen met spek bij het ontbijt. Gelukkig hebben we een goede keuken en is er de troostende kracht van lekker eten. Dat verdienen we nu wel. Niet dat we anders niet Bourgondisch zijn of graag goed eten, maar nu hebben we er tenminste een goed excuus voor.
Bewegen blijft belangrijk. Als het niet buiten kan, dan fietsen we toch gewoon binnen. In ons hoofd passeren de huizen van onze kinderen en al onze wensbestemmingen. En misschien ligt de halve wereld stil maar we laten hem niet lelijker worden. De zon schijnt. Tijd om de eerste bloemetjes te verzorgen of te krijgen.
Tulpen paars en viooltjes blauw, we kijken naar de lucht en denken aan jou...
Voor de rest gaat alles prima hier. Een dikke duim van alle bewoners voor de morele steun die van buitenaf komt.
Maandag 16 maart - dag 4 sterk en verstandig
Alles verloopt goed in het woonzorgcentrum. De werking is stilaan georganiseerd en aangepast aan de strikte richtlijnen.
Wat opvalt, is dat er hier zoveel sterke en verstandige bewoners zijn. Ze hebben allemaal hun eigen idee over wat er gebeurt. Wijze bedenkingen, vele vragen over wat de natuur nu toch van plan is, wat we hieruit moeten leren. Hun lange levenservaring heeft hen geleerd dat er ook in barre tijden positieve dingen zijn. Het is wat het is en we maken er het beste van!
Sommigen vergeten dat er iets gaande is en moeten we meermaals per dag uitleggen dat het niet zomaar verlof is in de school hier rechtover, dat het zo stilletjes is in huis omdat er geen bezoek mag komen. Iedere keer vinden ze het toch weer straf wat we vertellen. Een falend geheugen heeft dus ook positieve kanten!
Her en der is er wat heimwee en gemis. Er vloeit ook al eens een traan. Maar met wat warme aandacht, een telefoontje met de familie, wat afleiding, is het ook snel weer door.
Bij het personeel zien we een grote inzet. We zijn nog steeds coronafree in huis en gaan er voor om dat zo te houden!
Alle middelen worden ingezet om contact te maken. De liefde en genegenheid straalt hier door het glas. De ontroerendste films spelen zich hier af op ons binnenplein. Romeo and Julia, maar dan in het echt, inclusief balkonscène.
Zondag 15 maart - dag 3 praktische afspraken
Starten doen we met enkele afspraken. Hou daarbij eerst en vooral rekening met de algemene regels: afstand houden, handen wassen,...
- Met brieven en kaartjes kan je terecht in de brievenbus vooraan aan het WZC. E-mails zijn welkom op woonzorgcentrum@westerlo.be. Vermeld duidelijk voor wie de mail bestemd is!
- Presentjes en propere was zijn welkom, elke dag tussen 14 en 16 uur.
- Vuile was ophalen kan ook enkel tussen 14 en 16 uur en enkel nadat de verpleging je hiervoor opbelde.
- Telefoneren naar bewoners: graag tussen 10 en 17 uur, anders zit je middenin de zorgmomenten en is er minder tijd.
- Venstercontacten voor de bewoners van de eerste en tweede verdieping organiseren we vanaf dinsdag 17 maart. Meer info volgt.
- Het WZC neemt regelmatig zelf persoonlijk contact op met de familie om info te geven over jullie bewoners.
